“In mei leggen alle vogels een ei”
Ja, dat gezegde sloeg wel op mij deze maand. Ik had diverse “eieren” onder mijn hoede.
Werkstukken die soms al maanden onderweg waren moesten, i.v.m. deadlines, nu wel echt afgemaakt. Maar het is allemaal gelukt, gelukkig. En dat geeft mij een tevreden gevoel. Vooral het grote 3D werkstuk voor de tentoonstelling van alle Duikvluchtgroepen in Museum De Wolden bezorgde me wel even een beetje stress. Maar, gelukkig zijn er dan flinke mannen in mijn omgeving die een handje helpen. Zwager Wilfried en man Theo waren niet te beroerd om me met hun vakkennis en kracht bij te staan.
Herkenbaar toch? Ik zie tenminste regelmatig echtgenoten spullen sjouwen, werkstukken ophangen of in de auto laden. Dat maakt het extra genoeglijk, vinden jullie niet? Ook al is het mìjn hobby, manlief werkt en denkt altijd mee.
Hieronder vind je een detail van een interessant werkstuk dat niet afkwam voor een bepaalde deadline. Deze expo stond niet in mijn planning maar doordat de anderen allemaal vlot gingen, werd ik een tikje overmoedig. Tot dat ik -niet tevreden met het resultaat- weer bij zinnen kwam. Wat was ik eigenlijk aan het doen? En waarvoor eigenlijk? Zou ik er gelukkig van worden om -op de valreep- nog in te sturen? Nee dus, en nou ja, hier ligt weer een ei in de broedfase. Zo gaat dat dan. Dat hebben jullie toch ook wel eens? Dat je ambitie net iets groter is dan je kunt?
Gelukkig bezit ik een goed en gezond verstand………..
Overigens is dat de werkelijke reden om zo bezig te zijn, mezelf telkens uitdagen, grensverleggend bezig te zijn. Ik ben er van overtuigd dat een mens vaak veel meer (aan) kan dan hij (of zijn omgeving) denkt.
In deze maand ben ik ook weer in een, voor mij, belangrijk boek van 22 jaar geleden gedoken. “De ontembare vrouw” als archetype in mythen en verhalen door Clarissa Pinkola Estés.
Een belangrijk citaat voor alle vrouwen zou ik mee willen geven: “Een vrouw moet ervoor oppassen dat ze zich het onmisbare kalme water van haar creativiteit, de stroomversnellingen en watervallen, niet laat ontnemen door een al te grote verantwoordelijkheid (of een al te grote fatsoenlijkheid). Ze moet eenvoudig voet bij stuk houden en weigeren de helft van de dingen te doen waarvan ze vindt dat ze die ‘eigenlijk zou moeten’ doen. Kunst is niet bedoeld om alleen in gestolen ogenblikjes geschapen te worden”.
Kijk, dat is wat ik in de laatste jaren o.m. via mijn man, vriendinnen, boeken, gesprekken, ziekte, andere kunstenaars en de huiswerkopdrachten van DIY Textile School geleerd heb en waar ik naar probeer te leven. Nee durven zeggen of zoals Pinkola Estés adviseert zeggen: Ik ga! Vriendin Greet de Koning zou zeggen: de kunst van het weigeren onder de knie krijgen. Moeilijk jazeker, maar het valt te leren!
Wat heb ik, buiten de gewoonlijke dingen zoals vilten bij Linda Dezijn en aan het werk als kernredactielid, nog meer gedaan?
Gewoon tussen alle bedrijven door, genieten van de natuur. Want dat is de lente (maar eigenlijk ieder seizoen) voor mij. Die kleuren, de geuren en de bloemen en blaadjes zitten zomaar weer aan de bomen. Die veranderingen gaan dan in eens zo snel. Dat is echt genieten en vooral relativerend.
’s Ochtends vroeg in joggingpak en ongewassen meteen het Heelsums Beekdal en de Noordberg ‘doen’. Dauwtrappen, ook als het geen Hemelvaartsdag is. Prachtig plaatje, toch?
